سینمای دهه نود ایران جایِ چه فیلم‌هایی بود؟ بنا داشت چه‌جور لذّتی را با تماشاگر خود به اشتراک بگذارد؟ پرونده ایستار را با کمی تأخیر و پس از گذر از این دهه منتشر می‌کنیم، بلکه لذت حضور در بازی بی‌معنایِ «انتخاب بهترین‌ها» برای همه تمام شده باشد. این بازی‌ها بیش از آنکه به یاد آورند، فراموشی را تقویت می‌کنند. آنچه از دید ما غایب ماند، حضورمان روی پرده بود، حالا چه اصراری است با این لیست‌ها خود را نخود آش آن‌ها کنیم؟ چیزهای مهم‌تری برای بحث وجود داشت. چیزهایی که بعضاً همه ما را عصبانی می‌کرد اما کمتر از آن حرفی به میان می‌آمد. همه هم حول همین لذّت تعریف می‌شد. اما نتیجه‌اش عمدتاً تحقیر و یا سرکوب بود. سعی کردیم راجع به لذت‌های یک تماشاگر فعال حرف بزنیم. با یک گفتگوی جمعی و پنج متن که پیش روی شماست. لحن نوشته‌ها آرام نیست. عذرخواهی می‌کنیم، کم‌وکاستی‌ها فراوان است. باید ببخشید. این سومین پرونده ما حولِ سینمای ایران است. باز هم به این سینما خواهیم پرداخت. نوشتن از فیلم‌های محبوب‌مان در ینگه دنیا، همواره تمرینی است برای فهم بیشتر و بهتر این سینما. گوشه‌ای از کارِ سینه‌فیلیا باشد همین باشد احتمالاً!
