در انحراف شماره یک که نقدها و مقالات پراکندهی سایت را به خود اختصاص داده است، متنی از کریستین کیثلی با عنوان «مردی در صندلی عقب» را میتوانیم بخوانیم. کیثلی در این متن همزمان که فیلم پرمینجر را ستایش میکند، از بازیگری میگوید که در سایه مانده و در تلاش برای دیدهشدن است. علاوه بر آن متنی مفصل از امانوئل سیهتی نویسنده کایه دو سینما نیز هست که به «سینمای ژاک ریوت/ جان کارپنتر» میپردازد. ایندست نوشتهها تنها از سینهفیلهای پاریسی برمیآید. نوشتههایی که در سطوح محتوایی فیلم پرسه میزنند و هر از چندی با یک نقلقول بهظاهر بیارتباط با پسزمینه، زمینه بحث خود را گستردهتر میکنند. در این مورد خاص، «امانوئل سیهتی» کار دو فیلمساز از دو جریان یا در واقع دو جزیره را به یک جزیره میرساند.درباره اهمیت جزیرهنشینیشان صحبت میکند و در نهایت هر کدام را بار دیگر به مکان خود بازمیگرداند. خب این چیزی نیست که نقد فارسی به آن عادت داشتهباشد و بتواند ایدهی کارپنتر در کنار ریوت را تاب بیاورد. به خصوص اینکه نقطه عزیمت هر دو، «ریوت» و «کارپنتر»، برای نویسنده «هاوارد هاوکس» بزرگ است که کماکان در نقد فارسی با استناد به آرای پالین کیل سنجیده میشود. متن کامل این نوشته را با ترجمه علی افتخاری میتوانید در سایت بخوانید. جز آن و برای سینمای ایران مجید فخریان درباره «سیاست رهایی» در سینمای عیاری با تکیه بر نقش النگوها نوشتهاست. همینطور گفتگو با «اوژن گرین» فیلمساز فرانسوی/آمریکایی که از معدود روشنفکران واقعی حال حاضر سینماست، دیگر مطلب «انحراف» را شامل میشود. در کنار اینها هراز گاهی یک سینهفیل فیلمساز، لحظهی سینهفیلیاش را با دوستداران خود در میان میگذارد. این شماره کریم لکزاده این کار را بر عهده گرفته است.
اردیبهشت و خرداد 1397
سینهمومنت شماره اول: هری دین استنُن را چگونه به یاد میآوریم؟
نوشتههای انحراف اول:
ژاک ریوت / جان کارپنتر: بررسی مقایسهای جزیره نشینی | نوشته: امانوئل سیهتی | ترجمه: علی افتخاری
زندگی در زمان حال؛ گفتگو با اوژن گرین | مصاحبه: نیک پینکرتون | ترجمه: علی اسفندیاری و حسین اکباتانی
یخ | نوشته: کریم لک زاده
مؤلف در ستایش مومنت فیلم میسازد | نوشته: مجید فخریان
مردی در صندلی عقب | نوشته: کریستین کیثلی | ترجمه: محمد ارشیا