در انحراف هشتم پرونده‌ای کوچک برای اروتیسم تدارک دیده شده است. مشخصاً درباره‌ی ارتباطی که اروتیسم در کار بعضی فیلم‌ها با آزادی پیدا می‌کند؛ به عنوان عنصری رهایی‌بخش و نه سرکوب‌گرانه و بیمار. دست‌مان تنگ بود لذا سعی کردیم که در انتخاب فیلم‌ها دقت به خرج دهیم. متن رابین وود با ترجمه‌ی سعید شجاعی‌زاده، به «آتالانت» (ژان ویگو) می‌پردازد و از رهگذر قیاسِ پلمیک آن با «طلوع» ایده‌های یک سینمای رها را فراتر از ایسم‌های ادبی شرح می‌دهد. بنفشه جوکار در متنی برای «قرار ملاقات‌های آنا» (شانتال آکرمن)، چگونگی شکل‌گیری اروتیسم را از چشم یک فیلمساز زن بررسی می‌کند و مجید فخریان با اشاره به «ارادتمند شما» (آپیچاتپونگ ویراستاکول)، از لذت پرحرارت طبیعت در بغل کردن امر اروتیک می‌نویسد. در کنار این‌ها متن دیگری نیز از کامرون بَلِی هست که لذتِ درونِ «چیزی وحشی» (جاناتان دمی) را چون ابزاری بی‌مایه برای سرکوب ترس‌های تاریخی خود در مواجهه با فرهنگ سیاه‌ها خوار می‌شمارد. این نوشته با ترجمه‌ی ایمان هاشیمان به سویه‌ی دیگر ماجرا «اروتیسم و سرکوب» نظر دارد.