ایستار: استناد به یک راز که دیرپاست و گریزان، به یک جهان که ماوراست و نامیزان. باید عاشق بود و ایمان داشت؛ به هستی و نیستی هر دو. باید پرسه زد میان‌شان تا مکان قدسی را یافت؛ کعبه‌ای که محبوب در آن می‌خرامد، تک و تنها. باید ادراک را تیز کرد و دست‌ها را برای لمس برجستگی‌هایش جلو آورد. لحظه حساس است. وصال؟ نه، این خود تویی. به راستی فتیشیسم عاشقانه به انتزاع کامل تمایل دارد. ایستار درست در این لحظه آغاز می‌شود.